راه رسيدن به خدا سخت نيست، اين ماييم كه با غرق شدن در دنيا و مافيهايش، آن را سخت كرده‌ايم.
هستند برخي بندگان خدا كه لهو و لعب كودكانة دنيا و غوغاي خاكيان بر سر آن را به فراموشي سپردند و در زمرة «ممن ناديته فأجابك» درآمدند. اينان گنجينه‌هاي زمين‌اند در زمان غيبت حجت خدا. بايد پاي درس‌شان زانو زد و راه جست از ميان دانسته‌ها و كلام‌شان، وقتي زبان به بيان حقايقي مي‌گشايند كه من و تو با غفلت و بي‌خبري و در پي دنيا بودن، آن‌ها را نديده‌ايم.
بايد از گفتار و رفتارشان درس بگيريم تا درهاي سير و سلوك به رويمان گشوده شود. اينان، همچون گلستاني‌اند كه در آن هر گلي رنگ و بوي ويژه‌اي دارد و جلوة خاصي از خدا را به نمايش مي‌گذارد...
آيت الله‌العظمي بهجت(ره) يكي از اين رهنمايان راه‌يافته و استادان كارآزموده است كه بايد به واكاوي واژه واژه از گفتههاي حكيمانة او پرداخت. او ميفرمايد:
اينكه حضرت زهرا(س) بعد از آن همه مظلوميت، در حال احتضار وصيت نمود كه شبانه دفن گردد،[1] كار عجيبي بود كه نظير كار پيغمبران(ع) است؛ زيرا كار كسي كه نزاع كند و مغلوب شود و كشته و شهيده گردد و عليه او قضاوت بشود و آن همه بلاها را ببيند، و با اين حال راهي را پيدا كند كه خود را مثل غالب جلوه دهد و غالب بودن خود را به ديگران نشان دهد، به كار پيغمبران و اعجاز شباهت دارد، راهي كه فكر بشر از فهم آن عاجز بود و آن اينكه وصيت نمود بدون تشييع شبانه دفن گردد.
اگر دستگاه حكومت و خلافت به فكرشان مي‌رسيد كه حضرت زهرا(س) چنين كاري را مي‌خواهد بكند، به منزل آن حضرت وارد مي‌شدند و از انجام آن جلوگيري مي‌كردند. بعد از دفن نيز راهي جز نبش قبر آن حضرت نبود كه حضرت امير(ع) از آن جلوگيري نمود و نتوانستند كاري بكنند.[2]
پي‌نوشت:
[1]. بحارالانوار، ج 49، ص 192؛ اقبال الاعمال، ص 623؛ عيون اخبار الرضا، ج 2، ص 187؛ نهج الحق، ص 270؛ رسالة حول حديث «سخن معاشر الانبياء لانورّث»، ص 28.
[2]. ر.ك: در محضر آيت‌الله بهجت(ره)، ص 131.
هستند برخي بندگان خدا كه لهو و لعب كودكانة دنيا و غوغاي خاكيان بر سر آن را به فراموشي سپردند و در زمرة «ممن ناديته فأجابك» درآمدند. اينان گنجينه‌هاي زمين‌اند در زمان غيبت حجت خدا. بايد پاي درس‌شان زانو زد و راه جست از ميان دانسته‌ها و كلام‌شان، وقتي زبان به بيان حقايقي مي‌گشايند كه من و تو با غفلت و بي‌خبري و در پي دنيا بودن، آن‌ها را نديده‌ايم.
بايد از گفتار و رفتارشان درس بگيريم تا درهاي سير و سلوك به رويمان گشوده شود. اينان، همچون گلستاني‌اند كه در آن هر گلي رنگ و بوي ويژه‌اي دارد و جلوة خاصي از خدا را به نمايش مي‌گذارد...
آيت الله‌العظمي بهجت(ره) يكي از اين رهنمايان راه‌يافته و استادان كارآزموده است كه بايد به واكاوي واژه واژه از گفتههاي حكيمانة او پرداخت. او ميفرمايد:
اينكه حضرت زهرا(س) بعد از آن همه مظلوميت، در حال احتضار وصيت نمود كه شبانه دفن گردد،[1] كار عجيبي بود كه نظير كار پيغمبران(ع) است؛ زيرا كار كسي كه نزاع كند و مغلوب شود و كشته و شهيده گردد و عليه او قضاوت بشود و آن همه بلاها را ببيند، و با اين حال راهي را پيدا كند كه خود را مثل غالب جلوه دهد و غالب بودن خود را به ديگران نشان دهد، به كار پيغمبران و اعجاز شباهت دارد، راهي كه فكر بشر از فهم آن عاجز بود و آن اينكه وصيت نمود بدون تشييع شبانه دفن گردد.
اگر دستگاه حكومت و خلافت به فكرشان مي‌رسيد كه حضرت زهرا(س) چنين كاري را مي‌خواهد بكند، به منزل آن حضرت وارد مي‌شدند و از انجام آن جلوگيري مي‌كردند. بعد از دفن نيز راهي جز نبش قبر آن حضرت نبود كه حضرت امير(ع) از آن جلوگيري نمود و نتوانستند كاري بكنند.[2]
پي‌نوشت:
[1]. بحارالانوار، ج 49، ص 192؛ اقبال الاعمال، ص 623؛ عيون اخبار الرضا، ج 2، ص 187؛ نهج الحق، ص 270؛ رسالة حول حديث «سخن معاشر الانبياء لانورّث»، ص 28.
[2]. ر.ك: در محضر آيت‌الله بهجت(ره)، ص 131.