حجت الاسلام مسلم خاطری از اساتید مرکز تخصصی امامت در این نشست گفت: رابطه امام با جامعه رابطه حاکم نیست، بلکه رابطه ولی الله است که این ولی الله، باب الله است و امامان ابواب الله هستند.

 وی افزود: در کتاب الحجة باب 12 ائمه(ع) خلفای الهی در روی زمین و درگاه های خداوند هستند و خلیفة الله، سلسله امامان و رسل هستند نه انسان؛ که در ذهن ما اشتباه خلیفة الله به انسان تشبیه شده است و شخص خود حضرت آدم(ع) نه بقیه انسان ها خلیفه بود.

 حجت الاسلام خاطری، با استناد به روایت بیان داشت: ائمه(ع) خلفای الهی در روی زمین هستند و ابوعبدالله(ع) در این زمینه فرمودند «الأوصیاء هم ابواب الله عزّ و جلّ» امام درگاه خداست که اگر آنها نبودند خدا شناخته نمی شد و خدا به وسیله آنها بر خلقش احتجاج خواهد کرد.

 استاد متخصص امامت پژوه، در ادامه سخنان خود به رابطه امام(ع) با اخلاق و تقوا، عبادت و دعا پرداخت و تبیین داشت: امام هر لحظه رابطه مستقیم با تمامی اعمال ما دارد و لازم است بدانیم امام کجای زندگی ما است؟ امام رابطه مستقیم با اخلاق و تقوا دارد که اصل اخلاق و تقوا صرفا مجموعه ای از باید ها و نباید ها نیست، بلکه مجموعه ای از باید ها و نباید ها به علاوه عقاید است.

 وی افزود: تعریف تقوا، بیش از آن که عملی و رفتاری باشد یک مفهوم اعتقادی است، بایدها و نبایدها ثمرات تقوا هستند و فرقش این است که اگر یک منکر ولایت و مرتاض انجام دهد، اصلا تقوا نیست به طوری که می توان به سوره عصر استناد ورزید و این مطلب بیان شود که ثمره خوبی در دنیا منهای اعتقاد شاید باعث هدایت شود.

 حجت الاسلام خاطری گفت: 51 آیه غیر تکراری در قرآن کریم داریم که خداوند متعال قبل از «عملوا الصالحات» «آمنوا » آورده است هر کس از مردم کار خوبی انجام دهد در حالی که مؤمن است برای او می نویسیم (عملش  قبول می شود) پس مؤمن، ایمان به ولی الله است و اخلاق و تقوا مجموعه  اعمال و رفتار نیستند، ملاک ایمان است ایمان به امام اساس تقوا است.

 وی در ادامه این مطلب که امام با اخلاق و تقوا و عبادت ارتباط دارد، افزود: اخلاق مجموعه ای از عقاید است که اگر به آن معتقد شویم یکی از نمود هایش اخلاق است.

 وی با استناد به حدیث ابوجعفر(ع) «پیغمبر(ص) شفاعتی دارند و در آخرت  نیز شفاعتی خواهیم داشت درباره شیعیانمان و شیعیان ما نیز شفاعتی در بین خودشان خواهند داشت» بیان داشت: چه بسا گناه اصل را از ما می گیرد چنانکه در دعایی که حضرت زهرا(س) در لحظات آخر در حالی که به شدت می گریستند فرمودند «خداوندا به جمیع انبیاء و صالحین تو را قسم می دهم به گریه بچه هایم بعد از من که گنهکاران از شیعیان و ذریه  من را ببخشی».