علی اکبر جعفر علی، استاد حوزه و دانشگاه، در نشست اخلاق در مدرسه علمیهخواهرانالزهرا المرضیه(س) گفت: بر اساس آیه 24 سوره سجده  «و جعلنا منهم ائمه یهدون بامرنا لمّا صبروا و کانوا بآیاتنا یوقنون » ائمه اطهار(ع) به کمال خودشان رسیده بودند.

 وی با بیان اینکه هر انسانی دو رکن دارد گفت: یکی مقام نفس و یکی مقام عقل و مقام نفس مقامی است که کمالش به صبر است.

 وی با اشاره به اینکه کمال عقل به یقین است یا به علم اظهار داشت: خداوند متعال این دو خصوصیت را کمال هر انسانی قرار داده است.

 استاد حوزه و دانشگاه تصریح کرد: در امامت چیزی هست به نام ولایت و ولایت پایه امامت و ریشه ولایت «وَلی» است، یعنی قرب و چون انسان به قرب می رسد، بر مادونش مسلط می شود و بر جسم و هم بر روح و هم بر بقیه موضوعات عالم می تواند تصرف کند.

 جعفر علی افزود: ریشه ولایت عبودیت است و خداوند ما را برای عبودیت خلق کرد تا به ولایت برسیم.

 وی تاکید کرد: نبی تا ولایت نداشته باشد، نبی نمی شود و رسول تا ولایت نداشته باشد، رسول نمی شود و امام هم تا ولایت نداشته باشد امام نمی شود.

استاد حوزه و دانشگاه تصریح کرد: ولایت با امامت الزاما یکی نیست و دو مقام است و ولایت وقتی به حد نصاب برسد، یکی از مسند های الهی می شود و بالاترین مسند امامت است.

 وی افزود: امامت سه قسم امامت عام، امامت خاص و امامت خاص الخاص است.

وی گفت: امامت عام هر کس می تواند مثل امام خمینی(ره) و مرجع تقلید دینی باشد و امامت خاص مثل حضرت ابراهیم که امام الناس است و امامت خاص الخاص مثل امامت چهارده معصوم که با هیچ کس مقایسه نمی شوند.

 جعفر علی افزود: امام مقام ولایت را طی کرده و بر تمام مادون احاطه دارد، یعنی هر موجودی را که می خواهد به مقصد برسد، می رساند و این هدایت به امر و نشانه اش در روح آدم است؛ لذا به ما سفارش می کنند که از اهل بیت علیهم السلام پیروی و اطاعت کنید و حرف اهل بیت را گوش دهید.

 وی با بیان اینکه هر کس اهل بیت علیهم السلام را شناخت خدا را هم می تواند بشناسد و هر کس از اهل بیت علیهم السلام غافل بود از خدا هم غافل است چرا که  امامان  مظهر خداوند متعال هستند، تصریح کرد: از مهمترین چیزهایی که اهل بیت علیهم السلام از ما خواسته اند داشتن چهار رابطه انسان با خدا، انسان با دنیا، انسان با مردم و انسان با خود است.

 جعفرعلی خاطر نشان کرد: سرمایه رابطه با خدا شکر است، برای رابطه با دنیا سرمایه زهد، سرمایه رابطه با مردم خلق و برای رابطه با خود سرمایه صبر است و صبر ریشه  تمامی آنهاست و جامع تمام صفات است.

 وی افزود: علم، فضل خدا است و هر کس خالص و پاک باشد و گناه را ترک کند، خداوند علم خاص به او می دهد.

 وی با تاکید بر اینکه علم با سواد فرق می کند گفت: اینکه ما می بینیم خیلی از علما و بزرگان از جمله سید ابوالحسن اصفهانی این قدر بزرگ شدند به خاطر صفات روحی بوده که داشته اند نه به خاطر علمی که داشته اند و از مهمترین خصوصیات روحی سید ابوالحسن اصفهانی این بوده که بسیار صبر داشته است. 

جعفر علی افزود: حضرت ابراهیم(ع) خلیفه خدا در روی زمین است و خلیفه یعنی جانشین، ولی از خداوند سوال می کند چگونه مرده را زنده می کنی؟

 وی گفت:  با این کار خدا می خواست زنده شدن مرده را به دست ابراهیم(ع) جاری کند و دیگر اینکه حضرت ابراهیم(ع) این چهار حیوان که یکی مرغابی نشانه صفت طمع، یکی طاووس نشانه صفت جاه و مقام، زاغ نشانه صفت انانیت و خروس نشانه صفت شهوت است و این چهار صفت را که مربوط به امر نفسانی است را بکشد و گویای این مطلب است که با کشتن این صفات دل انسان آرام می شود.